Een stukje persoonlijk delen

 

Lang heb ik er niet over getwijfeld, ik ging het gewoon niet doen. Punt. De afgelopen dagen heb ik getwijfeld en vanmorgen wist ik het zeker. Omdat ik transparantie hoog in het vaandel draag, zal ik toch een stukje delen.  Maar voel ook dat dat alleen maar kan op het juiste moment. En dat is blijkbaar nu.

Voor het eerst in de bijna 18 jaren dat ik de praktijk draai is het nooit voor gekomen wat deze dagen gebeurde. Ik heb dit weekend 3 workshopdagen moeten annuleren omdat het gewoon even niet ging.
Mijn lichaam zei: stop!

Hoe graag mijn hart ook voorwaarts wil, het was blijkbaar echt tijd voor een pas op de plaats.
Best een lastige beslissing als je afhankelijk bent van die inkomsten op het aardse vlak, voor bestaan.
Het was en is ook niet zo dat ik niet eerder naar de signalen die er waren luisterde hoor. Want de laatste weken was er al veel minder tijd voor mijn werk en bedrijf, mijn ‘kindje’  en verlengstuk van mijn wezen, mijn passie die zo graag vol liefde uitgedragen wordt. Dat wat ik kon doen deed ik, organiseerde ik, manifesteerde ik. Maar er was minder ruimte dan normaal. Door de diepte van de persoonlijke processen die spelen,  vraagt dat om alle tijd om op 3D vlak de ballen hoog te houden en innerlijk de eigen processen door te lopen.

Met al 3 weken een gekneusde rug en ribben en al bijna 2 maanden in een privé crisissituatie die steeds heftiger wordt, doorgaan op zowel hart- als wilskracht, zei mijn lichaam nu: stop! Neem rust! Het is genoeg!
En dus kon ik niet anders dan dat wat mijn ziel evengoed ook voedt, de workshops, cancellen. Met pijn in mijn hart  dat wel.
3 dagen verplichte rust en toegeven aan mijn lichaam dat een grens aan geeft.

Op deze derde dag voel ik me weer meer opknappen, meer mezelf, dichter bij mezelf en weer dieper aligned met mijn lichaam die nog steeds pijnlijk is helaas, want fysiek herstel kost ook gewoon tijd.
En hoewel de vele zorgen en denkwerk er net zo goed nog zijn, om alles in een juiste koers te navigeren in lijn met hogere bedoeling, vanuit mens-zijn. Zijn er ook weer diepere lagen emoties ontladen die zorgen voor iets meer lucht en ruimte. Iets…. want 3D is het proces nog lang niet voorbij en alles behalve makkelijk.

Het is een soort ‘eindstrijd’ op persoonlijk level, zoals in het groot in de buitenwereld ook uitspeelt, maar dan in het klein. In privé. Er zijn veel overeenkomsten. Manipulatie, onderdrukking, verkettering, uitsluiting en vrij breken van de matrix op een bepaald punt. Een proces wat na 10 jaar tot een afronding wil komen.
Niet makkelijk en het vraagt alle hens aan dek en alle bemeesterde krachten in te zetten en te manifesteren in mens-zijn en 3D wereld.

Ik sta sterk,  ik voel me sterk, ik voel mijn kracht, ook als mens. Maar ondanks dat liggen er uitdagingen in de 3D realiteit die niet makkelijk om te buigen zijn naar een hoger bestaanslevel. Het is de storm of the century die alle zeilen vraagt bij te zetten.
Met een lach en een traan elke dag opnieuw het proces aan gaan zonder er aan onderdoor te gaan.

Waarom ik dit nu toch deel?
Omdat ik zoals gezegd hou van transparantie. Omdat dit de ‘dagelijkse praktijk’  is van meesterschapsprocessen die soms echt heel diep kunnen gaan. En uiterst pijnlijk.

Omdat ik weet dat dit mijn persoonlijke weg is, maar tevens voor het collectieve veld ergens een bijdrage zal zijn. Voor wie of wanneer dan ook.

Omdat ik voel dat ik nog meer mag leren om het oude mechanisme van ‘zelluf doen’  mag loslaten, ondanks dat ik al steeds meer geleerd heb ook hulp te vragen. Ik vraag nu niet op deze wijze om hulp maar wellicht in de toekomst.

Om te belichten waarom het soms langer duurt voordat mail beantwoord wordt, ik soms even wat langer tijd nodig heb om afspraken te kunnen plannen (want 3D is/was dat momenteel even heel lastig plannen in de onvoorspelbaarheid van het proces).

Omdat, zoals altijd als ik door diepe dalen beweeg, ik direct mensen aantrek die in soort gelijke situaties zitten, om consulten voor te doen. En hen misschien een hart onder de riem kan steken, alleen al door te laten weten: je bent niet de enige, je staat niet alleen.

Omdat ik weet en voel dat kwetsbaarheid door open te delen soms enorm eng is, maar tevens een enorme kracht genereert.

Omdat ik wil vragen of jullie af en toe mijn website willen bezoeken. Want doordat ik nu minder gelegenheid heb om veel te delen en te schrijven, de zichtbaarheid en vindbaarheid van mijn website direct enorm keldert en ik weer bijna onvindbaar wordt. Terwijl ik waar ik kan niets liever doe dan de juiste mensen mensen waar ik iets voor mag en kan betekenen. Daarvoor dient er wel zichtbaarheid te zijn, naast het vertrouwen dat ik heb dat de juiste mensen op de juiste timing toch hun weg wel naar hier vinden.

Omdat het mijzelf helpt om te relativeren, de emoties er te mogen laten zijn zonder dat deze mij meeslepen of mijn beeld kleuren. Maar om te erkennen dat het groeiproces op aarde in deze tijd soms bijzonder pijnlijk is, zonder er een grotere lading aan te hangen dan wat er is.

Omdat het uitspreken van wat (mijn realiteit) is me helpt mijn kracht neer te zetten en te manifesteren. Om mijn vertrouwen te sterken. Nog sterker dan dat er al is.

Een heel epistel op de zondag ochtend. Ik zou zeggen, goeiemorgen! En dank voor je betrokkenheid als je dit hele verhaal hebt gelezen.
Zoals al vaker eerder gezegd: ieder dealt in deze tijd met de eigen stormen in het leven, met als bedoeling om al het oude niet langer dienende te bevrijden. Ook al doet dat soms zeer, vraagt dat om alle kracht die in je is te ontdekken en uit de kast te trekken. Ieder draagt zo bij aan de creatie van de nieuwe aarde!
En tja…die weeën van een nieuwe geboorte, die kunnen we niet overslaan!

 

© Willemien Timmer,  28-11-2021