Isis en haar papyrusboot
Zuchtend en krakend baande de oude boot zich een weg door het dichte riet. Het oude ‘beestje’ kwam er bijna niet doorheen. Het riet was op deze plekken aan de Nijl oever wel heel erg dicht, dacht ze, terwijl ze met moeite het roerblad door de dikke laag slib van de bodem voelde gaan. Als dikke stroop, verzuchtte ze. De prachtige papyrus boot had haar langste dagen misschien ook al wel gehad.
In de zinderende warmte van de middag, zonder een zuchtje wind, was dit bijna een onbegonnen werk.
Mijmerend baande ze met moeite een weg voor haar boot in het dichte riet en bedacht zich dat de ‘tand des tijds’ naast de zinderende stralen van Ra, haar parten speelde.
Inmiddels hing het bladgoud er op verschillende plaatsen al als oud en aftands bij. Grote krassen en afgebladerde stukken. De grootste schoonheid en de weelderige pracht van weleer was verdwenen. De touwen die de verschillende onderdelen van de boot bijeen hielden, waren op sommige plekken al ruw geschuurd. Sommige zelfs gebroken.
Toch hield de boot stand tot nu toe, volhardend, net als zij zelf.
Ze was al zo lang op reis met haar geliefde boot, het was dus eigenlijk ook geen wonder.
Al maanden had ook zij zelf geen spiegel gezien. ‘Misschien zie ik er inmiddels wel net zo versleten uit als mijn geliefde Zonneboot’, bedacht ze zich.
Maar ze vermande zich direct: dat was nu niet belangrijk. De reis en vooral het doel er van, dat was wat werkelijk belangrijk was. En de reden waarom ze al zovele malen, midden in de hitte van de zomer, bijna dag en nacht verder de Nijl af roeide en met name de dichte rietkragen aan grondige inspecties onderwierp.
En niet alleen de Nijl. Deze was tot op zekere hoogte ook maar een weerspiegeling van de aardse wereld. Ook haar Kosmische tegenhanger, de Melkweg, werd tot op alle mogelijke uithoeken doorzocht. Zo boven, zo beneden. Zo beneden, zo boven. Er is geen verschil of onderscheid.
De gouden kist met de afbeeldingen van zovele Zusters die liefdevol de vleugels om de kist gevouwen hielden, versiert met magische teksten en beschermende amuletten, fonkelde een moment sterk op. Het licht van een zonnestraal had het inmiddels versleten afdakje weten te doorkruisen en bracht haar de werkelijke reden en doel van haar reis haarfijn in herinnering.
Haar geliefde vinden, in al zijn delen!
Thoth had beloofd haar te helpen, zodra alle delen weer compleet zouden zijn. Maar alle delen waren wel nodig. Thoth, haar Meester in de Goddelijke Magie. Meester en Gelijke, als Goddelijke Man en Goddelijke Vrouw de een alchemistisch samenspel met elkaar konden scheppen. En ook dat was een doel van deze reis.
Allereerst; breng ik mijn Geliefde thuis. En vandaar uit kan het magisch, alchemistisch samenspel beginnen: waar alle delen van de Geliefde terug gebracht worden tot Eenheid. Weer tot even kunnen komen. Zodat de Goddelijke Hereniging kan plaats vinden. Terug in elkaars armen. Niet alleen dienend aan een persoonlijk doel, maar veelal nog dienend aan een hoger, een Goddelijk Doel.
Hoop voor de mensheid!
De Belofte van Herrijzenis uit de diepten van verscheuring en de Onderwereld. En het weer openen van de weg, in de diepste herinnering en voorbij de sluiers van illusie van de dualiteit die Seth de wereld in gebracht had.
Wanneer Osiris weer zou kunnen rijzen, werd de Gouden Codering van Herrijzen in Meesterschap en de mogelijkheid tot gelijkwaardige Hereniging met het ‘andere deel’, zij, Isis, weer een mogelijkheid. En zou zoon Horus, het Goddelijk Kind geboren kunnen worden. En Horus zou de richtingaanwijzer zijn, terug naar Huis, terug naar Bron, voorbij de creatie van dualiteit!
Vele omzwervingen zou zij, Isis, nog maken vooraleer zij 13 delen van haar Geliefde Osiris zou terug vinden. Verspreid door het hele gebied van de Twee Landen. Het 14-de deel, het vruchtbaarheidssymbool of de fallus, bleef onvindbaar.
Maar met de krachtige Magie en bundeling van krachten van Isis en Thoth, werd een nieuw 14-de deel geschapen. Waarmee Osiris alsnog tot leven gewekt kon worden. Kon herrijzen als Faroa van de Onderwereld. Hij had zijn eigen strijd gestreden, daar in de diepe schaduwen van de Onderwereld, daar waar de demonen van de dualiteit vorm hadden aangenomen.
Maar door het harde werken, van ieder van hen, kon alsnog de Horus Zoon verwekt worden en de Poorten terug naar Huis ook in het nu, in onze tijd, weer steeds dieper her-innert kunnen worden.
Zij gingen ons voor, zij plantten de codes, hier op aarde, in het oude land van de Zon. Zodat wij deze zelfde weg kunnen gaan: onze verloren delen herinneren en ophalen, weer integreren en helen. Zodat we de Heelheid in ons Zelf, in mannelijke en vrouwelijke delen, in ons Isis en Osiris Bewustzijn, weer kunnen herstellen. Zodat ook wij innerlijk ons Horus Kind kunnen verwekken en de Poort naar Huis kunnen betreden.
Isis in haar papyrusboot, een zonneboot voor haar, de dochter van Ra, brengt de herinnering en symboliek van onze eigen innerlijke zoektocht.
Van het gewonde vrouwelijke wat haar meest geliefde deel en Geliefde (de tweelingstraal of Wederhelft) moet missen. Zonder elkaar zijn deze delen compleet in zich, maar kunnen niet het Goddelijk Kind scheppen.
Pas wanneer er hereniging, verbinding, balans en gelijkwaardigheid ontstaat, kunnen zowel de vrouwelijke als de mannelijke wonden helen. En is het mogelijk een geheel nieuwe schepping voort te brengen.
Een verhaal en symboliek van kracht, moed, hoop, geloof en Liefde. Maar ook van moed, doorzettingsvermogen en Magie wanneer de diepte van het hart gevolgd wordt.
Op een ietwat nieuwe manier in het kort en in verhaalvorm vertaald, maar in symboliek eeuwenoud en nog altijd een Universele Waarheid!
© Willemien Timmer, 30-7-2018
30 = de Heilige Drie Eenheid (Goddelijk Man-Vrouw-Kind) in verbinding met, en is de doorgang naar Bron.
7= de Vrouwelijek Magie, scheppingskracht en Blauwdruk
2018 = de Blauwdrukken van de Bron die in een uitlijning komen met de Kosmische Balans en oneindige beweging van schepping