Loop je lekker te genieten van het zonnetje, natuur, uitzichten en vooral ook je kletsende langzaam mee fietsende kind en mee wandelende hondje. In stilte de rust opzoeken in een stevig proces om gecentreerd en krachtig te blijven kunnen staan.. Genietend van het feit dat het hier zo leeg, zo stil kan zijn en je amper iemand tegen komt…

Met niets anders bezig dan met dat wat op dat moment is, dus niet eens gezien dat een (letterlijk) eenzame fietser onze richting op komt fietsen.

Een soort van realiteitsshift ontstaat op het moment van passeren, waarbij je een soort van ‘ruw’ uit de vredige bubbel wordt getrokken, zo een andere realiteit in. Doordat de meneer op de fiets bij het passeren vanuit het niets van de fiets af springt en heel verhaal begint op te ratelen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is om tegen een volslagen vreemde allerhande persoonlijke verhalen te gaan afsteken.

Een soort van flabbergasted door de switch van in stilte Zijn met kind en hond in onze bubbel en het ineens in een totaal andere realiteit getrokken worden, hoor ik het verhaaltje aan.

Om voordat ik het weet te verdwijnen in een onaangekondigde en ongewenste hug, waarna meneer weer op de fiets springt. Nog een keer zwaaiend om kijkt en fluitend zijn lange fietstocht in eenzaamheid (zijn eigen woorden) vervolgt.

Waarbij je kind, zo beleefd als het is terugzwaait en doei roept en mij vervolgens aankijkt met de vraag:

Wie was die meneer?

Tja lieverd, geen idee…  Maar zonder het zelf te weten had die meneer met de fiets mij wel een antwoord gegeven die ik mijn Zelf en het Universum had gesteld 😁 Dus misschien was het gewoon een eenzame Engel die ons pad even mocht kruisen!

@Wonderlijk of wonderrijk leven!

De afgelopen dagen heb ik meerdere Menselijke Engelen op mijn pad aan mijn zijde 💖

C Willemien Timmer, 20-8-2018