Het proces van bewustwordingsgroei en belichaming in de dagelijkse praktijk

Tjonge jonge… ik blijf me soms vreselijk verbazen hier op aarde….

Heb even getwijfeld of ik dit wel wilde delen hier, maar ach, waarom niet. Het is weer een voorbeeld van de dagelijkse 3D praktijk. En het raakt me niet (in emotie of pijn) omdat ik het niet als persoonlijk zie, al is dat wellicht wel zo bedoeld. Dus daarmee kan ik het ook vanuit neutraliteit, zonder inkleuring of oordeel bekijken. Verbazing is er echter wel.

Gisteren kom ik op FB en zie dat iemand waar ik nooit contact mee heb, niet eens persoonlijk ken, een of andere donatie actie op mijn persoonlijke pagina heeft geplakt. Zal ongetwijfeld een goed doel zijn, maar ik hou er persoonlijk niet zo van om dat ongevraagd op mijn pagina terug te vinden. Enerzijds omdat er nooit contact is, anderzijds omdat het niet gevraagd is, en ten derde omdat het misschien iets is waar ik helemaal niets mee heb of achter kan staan. Want laten we eerlijk wezen, er zijn genoeg goede doelen waar ik achter kan staan, maar er zijn er ook waar ik niet achter sta, omdat het weet ik veel welke achterliggende verborgen agenda, bedoeling of aansturing heeft.

Of dat in dit geval aan de orde was, weet ik niet, want daar heb ik niet eens naar gekeken. Maar ik heb de dame in kwestie eerst netjes even een berichtje gestuurd dat ik niet zo achter dit soort acties sta, omdat het niet gevraagd is, omdat er ongevraagd ‘gebruik’ gemaakt wordt van mijn vriendenkring om donaties bij elkaar te schrapen. En dat vind ik allemaal prima, als ik er achter sta en als ik daarvoor benaderd wordt, dus nog inbreng heb of ik wel of niet daarmee instem. Ik vind dat persoonlijk ook een stukje respect.

Binnen 2 seconden na het versturen van mijn berichtje wordt ik direct ontvriend en krijg een heel korte cynische opmerking als reactie: stel je voor dat ik eens iets goeds zou doen.

Uhm….? Nou, zoverre ik weet wijdt ik mijn hele leven aan ‘goed doen voor de wereld’ als je het zo wil benaderen, maar goed, dat is mijn zaak.

Mijn wezen in dit soort situaties een soort van flabbergasted. Niet dat ik wankel en omval. Maar ik begrijp dit soort reacties gewoon niet op een bepaald perspectief (en op een ander overkoepelender niveau ook weer wel).

Je weidt al je aandacht en goeie intenties aan een goed doel, voor een betere wereld, maar dan ga je zo met mensen om??

Er valt nog veel te leren over respectvol en werkelijk vanuit het hart omgaan met… dat is keer op keer duidelijk. Goeie intenties of niet, wanneer het niet werkelijk op alle lagen vanuit het hart komt, en belichaamd wordt (gepraktiseerd wordt in het dagelijks leven) dan slaat het ergens nog de plank mis.

Dat is de leerweg die we allemaal gaan. Ik begrijp dat. We zijn allen mens die lerend zijn. Daarom kan ik daar ook zonder oordeel instaan.
Het is weer een van de vele voorbeelden waardoor we in het dagelijks leven zo makkelijk misschien uit balans of uit de kracht geworpen kunnen worden, als een situatie als deze een aanhaking in je vindt. En alleen om die reden deel ik dit wel.

Het dagelijkse leven zit vol met dergelijke kleine en grote situaties, in verbinding met mensen. Die jouw zelf maar ook de ander (via jou) spiegelen. Als interactie met elkaar ‘confrontaties’ oplevert omdat de een of de ander, of misschien beide, geraakt worden in innerlijke wonden, gaat het aanverwante emotiepatroon/ afweersysteem ‘spreken’ en in actie, en krijg je reacties die ‘ver weg’ van het hart en misschien zelfs het streven (van de Ziel en mens) zijn. Het is een wond die spreekt (welke dan ook) en niet het hart, niet de Ziel.

Hoe lastig dat dan ook kan zijn voor het 3D mens-zijn om dat te handelen, het is een kans die zich voordoet. De eerste innerlijke reactie die naar voren komt, geeft aan dat er een wond in je aangesproken wordt. Maar de situatie (trigger) geeft ook aan waar de wond in je Zelf ligt en hoe het daarop gehanteerde afweer systeem werkt en reageert. Het kan een leerzaam moment zijn, als je bereid bent daar in eerlijk naar je Zelf te kijken. Want het laat je zien waar wond en welke afweer in jou om de aandacht vragen.

Dan biedt het een kans tot diepere bewustwording en ompoling van de oude systemen, voor heling of wat je maar nodig hebt in dat patroon. Dan wordt de situatie waardevol, want het leert je iets en reikt je groei aan.

Nou ja, ik kan alleen maar wensen dat de dame in kwestie daar achteraf zo op mag terug kijken. Dat deze situatie weer een leermomentje is waarin zichtbaar wordt waar de goede intenties nog niet ten volle geleefd kunnen worden. Ik ben blij dat het mij niet meer raakte op een persoonlijk vlak, want het weerspiegelt mij een stukje waarin ik al heler ben geworden.

(Wetend dat als dat in dit geval niet zo zou zijn geweest, ik ook in alle eerlijkheid mijn eigen handelen, spreken en wonden weer onder de loep van zelfreflectie zou hebben gelegd. Wat ik zelfs doe als er niets in mij aanhaakt, zoals in dit voorbeeld. Om zeker te weten dat ik niets over het hoofd zie 🙂 )

En van daaruit kan ik oprecht vanuit mijn hart zeggen:

Dank je wel, Blij dat ik jou spiegel mocht zijn en jij die van mij!

We mochten elkaar wat leren en laten zien van ons Zelf!

Zoals iemand anders gister zo mooi tegen me zei (als prachtige tegenpool van bovenstaande): we wandelen elkaar naar Huis <3

© Willemien Timmer, 5-2-2016