Mijmeringen over deze tijd

Before the sun rises
It starts to get more light
long before
the sun in full shining rays
really appears….

 

Wakker worden door het zingen van de vogels, pal voor je raam. Ondanks toch een vrij kort nachtje is dat heerlijk om zonder wekker op een natuurlijke manier te ontwaken.
Verder wakker wordend met een bakje koffie borrelen er vele stromingen en mijmeringen door me heen, zoals zo vaak. Ik laat ze stromen, ze mogen passeren, zonder dat ik iets ervan vast grijp.

Hoe symbolisch is het, op een innerlijk en natuurlijk ritme wakker worden. Zonder invoeging van een mechanische wekker die een schokeffect kan veroorzaken in een slapend lichaam.
Hoe symbolisch is het om de natuurlijke  vrije stroom van mijmeringen in gedachten en gevoel de vrije stroom te laten. Zodat impulsen van de ziel daar vrij doorheen kunnen bewegen.Van waaruit vanzelf nieuwe impulsen en inspiratie geboren kunnen worden.
Hoe weinig is daar in de ratrace van het hedendaagse leven eigenlijk nog tijd voor?!

Zoveel intense belevenissen van afgelopen weken passeren de revue, waarbij maskers zijn gevallen en de echte kleuren zichtbaar zijn geworden. Voor mij en enkelen om me heen althans. Een groot deel van ‘de wereld’ zal nog tegen de maskers aan kijken en de leugens voor zoete koek slikken.

Maar ook mijmeringen over ‘de toekomst’, vanuit het nu. Welke weg gaat zich van hieruit ontvouwen, wat is mijn rol en pad in deze. Niet dat ik deze in wil vullen overigens, maar bewust stil staan bij de  keuze mogelijkheden vanuit verantwoordelijkheid en bewust innerlijk besef, wat is wijsheid en waar wel of geen bewuste actie te ondernemen.
Waar vind ik bedding binnen mezelf en waar is het werkelijk veilig. Waarheid weten is niet altijd een makkelijk ding, zeker niet als (spiritueel) ego dat met man en macht wil verbloemen. En bereid is daarin heel ver te gaan.

En dan zijn daar de mijmeringen hoe een nieuw pad aan het ontvouwen is, een joyful nieuwe ontdekkingsreis, die niet werkelijk nieuw is, maar eerder een vervolg op alles wat al doorlopen is. Nieuwe lagen, diepten en hoogten dienen zich aan. Een magisch pad om verder in de stof te gaan verkennen en ontdekken.

Het besef dat het boek wat ik schrijf, alles te maken heeft met de bespiegelingen die ik tegen kom, zo door het dagelijks leven heen. Niet dat dat onbekend was, maar hoe vrijer de innerlijke stroming in mij mag stromen, hoe helderder het plaatje wordt.
Waarheden of verdraaiingen aan het licht brengend, heilige huisjes van aangenomen spirituele blabla concepten omver werpend, het brengt nogal wat in beweging klaarblijkelijk.

De energie van de volle maansverduistering, in combinatie met alle shifts in deze tijd…het hele plaatje klopt.
Alles werkt mee om de diepst verborgen stenen boven te krijgen. Als mens mag je dat zien te behappen. Maar er ook van groeien. Om ook eigen gekleurde perspectieven en emoties nader te beschouwen. Om verborgen hoop op een fijnere wereld en omgang met elkaar in een realistischer perspectief te plaatsen.
Hoeveel lagen zijn daarvan al afgepeld?! En telkens opnieuw verder werkend naar de kern, om met een zo transparant mogelijke blik de naakte waarheid te aanschouwen. Ook als die vanuit mens-zijn soms teleurstellend of niet zo mooi is. In dat geval een signaal van nog werk aan de winkel.
Tegelijkertijd is daar kracht. Kracht om te blijven staan, in neutraliteit, steeds oordeellozer. Maar soms als mens ook geschokt. En ja, ook dat mag er zijn en erkend worden.

En zo wordt het werken aan een boek tegelijk (hoe kan het ook anders) opnieuw een persoonlijk proces die ook sterkt in het eigen innerlijk meesterschap.
Vol uitdagingen in deze tijd die vragen om doorgrond en ‘overstegen’ te worden. Zodat het zuiver oorspronkelijke kan gronden en dieper belichaamd te worden.
Daarbij de schaduw of blinde vlekken van het zelf en die van de wereld in ogenschouw te nemen. Met steeds meer compassie en inzicht.

Wat zijn we toch ver afgedwaald van ons ware Zelf en wat kunnen we onszelf voor de gek houden met spiriwiri lariekoek die laat denken dat we zo goed bezig zijn. Die denkbeelden die zoveel leed kunnen veroorzaken zelfs, wanneer spiritueel ego aan het stuur staat.

In deze tijd komt meer en meer aan het licht. En toch…er ligt nog zo ontzettend veel verborgen. Wanneer er geen verantwoordelijkheid opgepakt wordt kunnen we als mensheid hier nog eeuwen in door draaien.
Het redelijk kleine percentage mensen die nu echt hun kracht, verantwoording en eigen processen zuiver oppakken, is nog zo klein. Al wil de niet-gegronde spiriwiri beweging zo graag en hardnekkig beweren dat we zo massaal en collectief wakker worden.

Het is als een wakker worden van het collectief door een mechanische wekker. Een shokeffect wat de ogen doet openen. Wat een beweging van ontwaken in gang zet. Maar hoe natuurlijk is dat ritme werkelijk? Hoe echt of hoe werkelijk vanuit een rijp zijn om te ontwaken van binnen uit is dat? Of hoe gemanipuleerd is dat?

Natuurlijk brengen alle trillingsverhogingen versnelling, als de zon die zich langzaam aan opmaakt om boven de horizon geboren te worden
Voordat dat moment er werkelijk is, wordt het al langzaam lichter, zelfs al is de zon nog niet te zien.
Dat is waar we ons bevinden. Nog volop schaduw aanwezig, die langzaam aan belicht wordt, terwijl de volle zon nog niet boven de horizon verschenen is.
Hoe kunnen we dan roepen dat we het licht (of Liefde) kennen of al zijn?!

We zijn in beweging, maar die beweging tot wedergeboorte van de zon in ons bewustzijn, vanuit een natuurlijk ritme, is een natuurlijk proces. En elk natuurlijk cyclisch proces kost tijd, en geduld.
Met een mechanische wekker kunnen we doen of het al tijd is om op te staan, of we al volledig ontwaakt zijn  of pretenderen licht en liefde te zijn. Maar zijn we dat ook werkelijk?!
Zijn we dan werkelijk in tune met ons innerlijk ritme en proces?!

Mijmeringen die, zoals gebruikelijk innerlijk opborrelen, wanneer er ruimte is om in een natuurlijk ritme in tijd wakker te worden…in dit geval met een kop koffie, genietend van de vele zingende vogels om me heen en in het licht van een achter sluierwolken verstopte zon, hoe symbolisch.
Hoe symbolisch!

© Willemien Timmer, 17-7-2019