Wanneer is de grens bereikt?
Ik laat me niet vaak op internet uit over mijn persoonlijke visie op de dagelijkse gang van zaken in de aardse wereld tegenwoordig. Met bewuste redenen. Maar nu moet me toch echt iets van het hart.. ..
Het ‘spel’ wordt steeds rauwer gespeeld. De regels worden steeds verwarrender om het volk maar af te leiden en bezig te houden. Zo blijven ze wel over elkaar heen buitelen en elkaar aanvallen.
Zij die een andere mening zijn toegedaan gaan in de ban.
Ondertussen krijgt ‘het spel’ ruim baan en worden meer en meer dwangmaatregelen doorgevoerd.
Het opsluiten, beperken en muilkorven alleen was nog niet genoeg. Het sluiten van horeca, winkels en evenementen was nog niet genoeg. De enige heilige graal die als een wortel voorgehouden wordt is een spuit. Waar veel over te zeggen is, wat ik hier nu niet ga doen.
Geen woord over het versterken van het immuunsysteem. Geen enkele aanzet tot het leren vertrouwen in je eigen zielspad, Goddelijk Vertrouwen, lichaamsbewustzijn en -wijsheid. Geen enkele voorzet in het leren overstijgen van de angst voor de dood die simpelweg bij het leven hoort.
Hoe veel verder moet het nog gaan?
Gedwee de regels volgen, steeds een stap verder weg van vrijheid en zelfbeschikkingsrecht. Steeds een letterlijke stap verder verwijderd van elkaar. Angst in de ogen als je te dichtbij komt. Mensen zijn bang van elkaar, van een onzichtbare vijand.
Maar in feite bang voor zichzelf, bang voor de dood en bang voor het leven.
Waar is de verbinding met het zelf? Met het lichaam? Met het Leven? Met de magie van de aarde?
Waar is kritisch gezond verstand, zelf voelen en nadenken en bewustzijn?
Hoeveel verder moet het nog gaan? Wanneer is jouw grens bereikt?
Die grenzen lijken steeds verder weg te drijven. Ongrijpbaar en buiten bereik. De 1,5 meter is er niks bij. Net zo goed als de eigen autoriteit, die vrijelijk wordt weg gegeven, aan een ‘bron’ buiten je, in dit geval de machtshebbers. Dat is geen verantwoordelijkheid dragen voor je eigen leven, voelen, gedragingen en creaties.
Hoeveel verder moet het nog gaan voordat jouw grens bereikt is?
Nu zijn de kinderen aan de beurt. Het spel wordt verder uitgerolt. Wordt je nu wel wakker?
Sta je nu op als een leeuwin, zoals een vader/moeder met hart betaamd? Of ben je simpelweg blij dat scholen weer open gaan zodat je zelf wat meer (werk)ruimte krijgt en even op adem kan komen van een ingewikkelde tijd?
Ik heb net als velen de afgelopen tijd in een spagaat geleefd, kind thuis en voor schooljuf spelen, daarnaast zien dat mijn bedrijf overeind blijft en werken. Soms een lastige klus. Maar geen haar op mijn hoofd die maar denkt aan meebewegen in ‘het spel’ wat opgevoerd wordt in de aardse wereld. In het begin niet en nu nog steeds niet.
Mijn kind wordt geen speelbal van dit grote reset spel. Ik zit met alle liefde nog wat langer in de spagaat als ik weet dat mijn kind dan zo min mogelijk meekrijgt van de waanzin van de dag. Ik leen mijn kind niet voor een dergelijk schaduwspel, medisch- en psychologisch experiment van ontkrachting en ontzieling.
Als een leeuwin en neutraal tegelijk. Want dit is een nieuwe grens die niet overschreden gaat worden. Zo simpel is dat. Als een vuist op tafel, maar niet vanuit emoties of overleving (vecht, vlucht of bevriesstand). Wel vanuit bewustzijn.
Andere realiteit
Mijn realiteit is anders. Die is niet gebaseerd op angst maar op liefde, vertrouwen, op leven in verbinding. Op elkaar bekrachtigen, steunen, opbouwen en versterken. De buitenwereld laat het laatste jaar het tegenovergestelde zien. Alles in mij weigert daar aan mee te doen en het spel mee te spelen. Met de ogen van bewustzijn geopend is het zo doorzichtig als wat en is zichtbaar wat er allemaal niet klopt. Waarom zou ik me daarmee willen verbinden? Ik kies niet voor angst, beperking, manipulatie, maar voor oorspronkelijk, vrij en vanuit het hart Leven.
Niet vanuit emoties, niet vanuit (alleen) weerstand. Maar varend op gevoel en intuïtie van waaruit je Weet welke dingen niet kloppen bij de innerlijke natuur. Vanuit rust en respect, zonder vechtdiscussies aan te gaan. Maar werkend aan de verhoging van trilling, dieper indalen van (belichaamd) bewustzijn en bezielde materie en het ondersteunen van het grote geheel van massa ontwaken.
Op de achtergrond en toch ‘full present’ aanwezig. In het veld, in de wereld, maar wel vanuit mijn bubbel. In lijn met het hoogst haalbare bewustzijn of zo je wilt Bron genaamd.
Telkens voelend welke oneindige nieuwe mogelijkheden, verschuivingen in bewustzijn er ook in deze tijd aanwezig zijn.
Telkens voelend, waar kan ‘mijn realiteit’ geimplenteerd worden in dagelijks leven. Onderzoekend welke stappen ik wel of niet kan zetten om mijn bewustzijn in de aardse sfeer vorm te geven. Een ‘stil tegen geluid’. Staande voor mijn grenzen, steeds dieper verinnerlijkend in wat resoneert op oorspronkelijk bewust Zijn.
Vanwege censuur niet altijd op internet het beestje direct bij de naam noemend. En tegelijk gefocust zijnde op wat er echt toe doet: trilling verhogen en bewustzijn openen. Want dat maakt de ogen van het hart in ieder open(er) voor wat puur, waar en oorspronkelijk is.
Mijn grens was eigenlijk al bereikt sinds het begin van alle maatregelen, bijna 1 jaar geleden. De ongeloofwaardigheid droop er energetisch toen al vanaf.
En toch heeft het spel grip gekregen op velen die geen verbinding meer voelen met zichzelf, met Bron, met het leven. Die angst kennen die makkelijk gevoed wordt. Want als je niet innerlijk afgestemd bent, is de buitenwereld hetgeen die de orders uitdeelt waarnaar je leeft.
Zonder nadenken, zonder voelen, zonder kracht, zonder verantwoordelijkheid te dragen, zonder besef dat je zelf een aspect van Bron bent en over oneindige scheppende vermogens en vrije wil beschikt.
Nieuw onderdeel van het ‘spel’
Maar nu is een nieuw onderdeel toegevoegd aan het ‘spel’ om te zien hoever mensen verwijderd zijn van zichzelf en hoeveel verder het spel doorgevoerd kan worden. Je kinderen staan op het spel.
Is je grens nu bereikt? Gaan je ogen nu open?
Ik schrik van sommige reacties die ik lees, zo nonchalant en makkelijk hoe kinderen opgeofferd worden. Zoiets als ‘ de tandarts is ook niet leuk, maar dat moet ook’. Of ‘er is niks mis met kinderen geregeld testen of vaccineren want we doen het voor de ander’ (emotionele programmering van het groepsbewustzijn).
Er wordt niet stilgestaan bij de effecten voor het kind. Niet van alle maatregelen en ook niet van dit nieuwe onderdeel. Telkens de boodschap van angst en lijden mee gevend. Hoe kan een kind zo ooit vertrouwen in leven ontwikkelen?
Gelukkig zie ik ook een andere beweging ontstaan: zij die opstaan, hun grens aangeven, als een leeuw(in) gaan strijden.
Archontisch voer
Vechten vanuit emoties heeft echter geen zin, dat voedt ‘het spel’. Dat is de archontische energie, die voedt zich met angst. Hoe heftiger de emoties, hoe smakelijker het is en hoe meer van wat je niet wilt je voorgeschoteld gaat krijgen.
Dat is een soort olie op het vuur gooien.
Eenduidig een vuist op tafel, een duidelijke Nee we doen niet meer mee. Helder, concreet en duidelijk. Dat is wat nodig is. Een simpel en concreet: nee, we spelen het spel niet meer mee.
Voor mij is het helder, kraakhelder. En niets en niemand kan me daarvan afbrengen. Mijn hart is de leidraad, bezield bewustzijn en menselijk gevoel is de leidraad. Ik speel dit spel niet mee. Nu niet en nooit niet.
Eeuwen van lijden liggen achter ons, waarom daar opnieuw voor kiezen juist in een tijd waarin we ons bevrijden van al het oude lijden?
Maar ik zie ook velen worstelen. Of nu wakker worden en opstaan. En toch ook velen die ook nu nog gedwee of willoos meespelen in ‘het spel’. Of vechten vanuit emoties, wat verdeeldheid en strijd in stand helpt te houden.
Het zijn allemaal vormen van initiaties om bewust(er) te worden van jouw kracht, verantwoordelijkheid en ook macht om dit spel te stoppen. Om jouw kracht te gaan belichamen, te (h)erkennen en omarmen. Om op te staan voor jouw vrije wil en je bestaansrecht terug te claimen.
Hoeveel verder moet het nog gaan voordat jouw grens bereikt is?
Nu de kinderen ‘aan de beurt’ zijn lijkt me dat toch echt een grens die echt niet overschreden mag worden!
Een vuist op tafel, het planten van jouw staf in de grond, lijkt me nu meer dan nodig. Als we dit toestaan, gaat het spel verder en verder….
Ho! Tot hier en niet verder!
Spreek je kracht aan, laat je je vader/moeder hart spreken en bescherm je kind(eren) voor de waanzin en angstcultuur!
© Willemien Timmer, 4-2-2021
Soortgelijke artikelen:
* Angst, een slechte raadgever
* Waar geef jij je energie aan?
* Censuur van lichttaal en bewustzijn